Bir hayvanın gözlerine baktığımda Hakkında Detaylar

Bir hayvanın gözlerine baktığımda,ben bir hayvan görmüyorum. Ben yaşayan bir varlık görüyorum. Ben bir arkadaş görüyorum. Ben bir ruh hissediyorum

 

Ne güzel düşünmüş ve ne güzel söylemiş değil mi!?

Yaratılmış her canlıda bir ruh görebilmek ne demek? Hiç düşünüyor muyuz? Bu belkide bizim kendimize, diğerlerine ve yaşama bakışımızın bir yansıması olabilir mi?

Fiziksel, ruhsal ve zihinsel yapıdan oluşan bizler zihinsel ve fiziksel gelişimimiz için pekçok çaba harcarken dengede kalabilmemiz için gerekli ruhsal gelişimimizin hatta belki ruhsal varlığımızın farkına bile varamıyoruz.

Fiziksel gelişimimiz için en güzel ve sağlıklı besinleri tercih edebiliyor, zihinsel gelişimimiz için en iyi eğitimleri alıp en güzel okullara gidebiliyor, peki dengemizi sağlayacak ruhsal gelişimimiz için ne yapıyoruz? 

Benim duygularım ne? Niye  varlar? Ne hissediyorum? Şu an duygusal anlamda neye  ihtiyaç duyuyorum? Farkında mıyım ve dile getirebiliyor muyum? Duygularını aslında tanıyan çocuğuma sormadığım, dinlemediğim ve dile getirmesine teşvik etmediğim için o bunun farkında mı ve ben bu konuda sorumluluğumu yerine getirebiliyor muyum? Yoksa onuda duygularından uzaklaştırarak makinalaştırıyor muyum?

Korku, korku, korku...

Bizim bildiğimiz tek duygu sanki bu gibi geliyor bana!  

Açlık korkusu, kaybetme korkusu, sevilmeme korkusu, terkedilme korkusu, reddedilme korkusu, yalnızlık korkusu, birini incitme korkusu, başarısızlık korkusu, hastalanma korkusu, beğenilmeme korkusu... sonsuz sayıda korkumuz var yüzleşemediğimiz ve bizi yöneten.

Bir alanda biri varken diğerinin varlığı pek mümkün değil bunu hepimiz biliyoruz. Fiziksel ve zihinsel gelişimim için motivasyonum korkularım ise sevgiyi üreten kalbimle işbirliği yapamıyor, onu duyamıyor yani ruhsal anlamda farkındalığım için birşey yapmıyorsam dengemin bozulması, sevgiden kaynaklı düşünce ve davranış üretememem normal değil mi?

İlkyardım derslerimizden de bildiğimiz gibi kalp durduğunda yaşam duruyor. Sonra beyin ölümü gerçekleşiyor. Yani yaşam kaynağımız sevgi üreten organımız durduğunda diğer organlarda malesef yaşamı sürdürmemize yeterli  gelemiyor.

Yaşamımızın devamı için gerekli kalp aşkta, sevgide, üzüntüde, iletişimde hep sembolize ediliyor

Birde ilkokulda yazdığımız kalbin kadar temiz sayfayı bana ayırdığın için teşekkür ettiğimiz notlarımızda... 

Ve Tasavvuf ta, İncil de, Kur an da, Tevrat ta, Bahai İnancında sürekli bahsesilen kalp temizliği!

Kalbimizi ne kadar temizlersek bizden yansıyanın O olacağı ve o denli sevgiyle dolacağımızı söylüyor!!!

Tüm bunlar bana ruhsal anlamda gelişemediğimizde yaşamın anlamının olmadığını, duygularımı tanımazsam ve bunu iletemezsem bağlarımızın gelişmeyeceğini, kendi duygularımın sesine kulak vermezsem kendimle iletişimimin olmayacağını, kendimi tanımaz ve bilmezsem beni yaratanı tanıyamayacağım ve O nunla iletişimimin olmayacağını ve dolayısıyla da en başında yazdığım yazıda da belirtildiği gibi ruhumu hissedemeueceğimi anlatıyor!

Ve en önemlisi de sanki beni Yaratana ve yarattığı herşeyle ilişkimi sağlayan kalbimi korku ile kapattığımda O ve yarattığı herşeye kapatıyor ve insan olmamı sağlayan tüm duygularıma da kulak veremiyor ve tüm canlılardaki ruhu göremiyorum!

Fark edebilmek, korku yerine sevgi ile düşünebilmek ve davranabilmek ümidiyle...Gürcan Giray